Angkor en Oorlog

Sua s'dei,

Hallo in Cambodjaans, voor mij te moeilijk ik heb het maar nooit geprobeerd. Het heeft even geduurd maar dan eindelijk weer een verhaal. Aan het einde van het verhaal weten jullie wel waarom.

De laatste dagen Vietnam heb ik het meest besteed op het water, de Mekong rivier. Half 6 's morgens in de boot om naar drijvende markten te gaan. Alleen Bea en ik zaten in de boot, ja natuurlijk een chaufeur, die geen woord engels sprak, heerlijk rustig, want de meeste 'guides' praten de oren van je kop en kan je het meestal toch niet allemaal volgen. Het enige wat hij af en toe zei, Hello, en dan moesten we omkijken, wees hij ergens naar en wist hij het engels woord van banana, house, market, fit (fish). We hebben noodle soup ontbeten op de boot, het was geweldig te zien hoe dat allemaal werkte daar. We hebben zowat 7 uur op de boot gezeten en je ziet hoe het leven daar werkt, mensen leven aan en met de rivier, ze verbouwen vanalles, er zwemmen buffalo's koeien in het water ze doen de was en de afwas in het water. Alle kinderen rennen naar buiten als je langs komt en zwaaien en roepen, je kan niet anders als alleen maar lachen en genieten.
's Middags zijn we met de bus naar het grens plaatsje Chou Doc gegaan. Niets bijzonders aan. We hadden een hotel waar de mensen ongelofelijk onvriendelijk waren, tijdens het eten hadden we last van een dronken man die aan onze tafel ging zitten. Ik had het flink gehad dus kon het niet laten met hem in discussie te gaan wat natuurlijk helemaal geen zin heeft wat zijn mensen af en toe toch vreselijk irritant. En daarom waardeer je de mensen alleen maar meer die zich wel gewoon normaal gedragen. Zoals onze tuk tuk driver, een echte boedhist, die van slag was van zo'n onaardig persoon als de dronken man. "Dat zijn mensen die zich beter voelen als ik, ik ben maar een arme tuk tuk driver". Heb hem verteld dat hij veel rijker is om ons zo aardig te behandelen dan zo'n eikel die denkt dat hij met zijn geld twee meisjes op zijn hand kan krijgen. Ook al heeft hij het dan niet zo breed hij zou nooit zo willen zijn als zo'n man.

De dag erna was bijna weer een hele dag op een boot. Eerst een kleine boot met 3 Duitsers naar de grens. En toen een grotere boot voor een lange tijd in Cambodja. Ook hier weer de hele dag zwaaien. En daarna nog een stuk in een hobbel de bobbel bus, de wegen zijn niet zo best in Cambodja. Phnom Phen was verbazingwekkend modern. Dat had ik nooit gedacht, het was echt een onwijs leuke stad. We werden afgezet voor een hotel waar we niet heen wilde dus besloten we met de Duitsers naar een ander te gaan. Ze konden wel een tuk tuk voor ons regelen. Dat is mooi, maar ze hadden er maar 1, dus moesten we met z'n 5en en 5 grote tassen in 1 tuk tuk die normaal voor hooguit 3 mensen is. Dat was natuurlijk een groot avontuur. Alle benen buitenboord, behalve de mijne ik zat in het midden en mijn benen lagen boven op de tassen het moet een vreselijk raar gezicht zijn geweest om ons voorbij te zien komen.

Ik weet nog steeds niet helemaal wat ik van Cambodja moet vinden het is allemaal zo dubbel. Angkor is alles wat positief is het bier heet angkor, de hotels, de bars, de restaurants, de winkels alles. En de rest is nog steeds oorlog, alles heeft er wel mee te maken, het is 1 grote cirkel.
We hebben de eerste dag een dagje oorlog gedaan, de killing fields, waar mensen hun laatste uren doorbrachten en op gruwelijke wijze omgebracht werden en een gevangenis waar mensen ook op gruwelijke wijze omgebracht werden. Toen de Vietnamesen kwamen voor bevrijding vonden ze nog 14 dode lichamen in de gevangenis, ze hebben daar een foto van gemaakt en die hangt groot in elke kamer waar de persoon gevonden was. In die kamer stond ook nog het bed waar ze op waren gemarteld tot de dood. Op de foto's kon je zien dat vogels de lichamen aan het op eten waren en dat de mensen compleet onder het bloed zaten grote plassen onder het bed, afschuwelijk. Alle mensen die daar kwamen werden op de foto gezet en al die foto's zijn bewaard gebleven, 10.000 gezichten waar je langs loopt. Sommige hebben nog een beetje trots en proberen een glimlach, mensen met ontzettend grote bange ogen maar de meeste waren leeg, geen hoop meer niets. Veel vrouwen al hun haar afgeknipt tot onder hun oren, kinderen alle leeftijden, monnikken, mannen. En je loopt er langs en al die mensen kijken je aan, en je weet al deze mensen zijn er niet meer en zijn door een vreselijke hel gegaan. Ze moesten zich aan 10 regels houden die te moeilijk zijn om je aan te houden als je gemarteld en ziek bent en niet meer kan, dus dat betekend ng meer martelen, nagels werden uitgetrokken mensen werden met hun armen achterstevoren aan een paal gehangen als ze buitenbewustzijn raakte werden ze naar beneden gehaald om hun hoofd in een chemisch spul te duwen waardoor ze weer bij gewustzijn kwamen maar dan natuurlijk met een vreselijke pijn in het gezicht. Ze lagen met groepen in een zaal met de benen aan een ijzeren staaf gebonden, ze mochten zich niet bewegen deden ze dat wel kregen ze stokslagen, noem maar op, ik kan nog wel even door gaan. Deze dingen gebeuren natuurlijk nog steeds in oorlogen en dit soort dingen zijn ook gebeurd in de 2e WO maar ik ben nog nooit zo erg met mijn neus op de feiten gedrukt, zo was het en zo zie je het en niet anders.
De dag erna hebben we dus maar een tempel dagje gehouden, hele mooie rustgevende tempels.

De dag daarna, eindelijk naar Siem Reap de plaats waar de tempels van Angkor zijn. Jeetje nu ga ik ze dus echt zien, wat ik al zo lang wilde. De busreis was weer erg hobbel de bobbel dus ik was gebroken toen ik na 7 uur daar aan kwam. He de hele dag in bed gelegen met weer die vreselijke koppijn die nu al bijna 3 weken duurde en mijn keel begon weer zeer te doen. Bea is de volgende dag maar aleen naar de tempels gegaan want ik had een dagje rust nodig. Wat geod had geholpen want de dag erna was ik fris om eindelijk te gaan. Ik kan er niet zoveel over zeggen want je moet het gewoon zien. Het is echt alsof je terug in de tijd bent, je kan je niet voorstellen dat heir mensen hebben geleeft. Het is zo veel werk geweest om dit allemaal te bouwen en er zijn zo veel tempels dat is helemaal niet te begrijpen, misschien heb ik er in 3 dagen wel 20 gezien en ik had er wel een week kunnen blijven. Ja een week is te veel want op een gegeven moment weet je wel hoe het eruit ziet, weer een tempel.
In Siem Reap ben ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Overal waren mensen zonder armen of benen door de land mijnen, kinderen bedelen, moeders met baby's op de arm smeken om geld. Je kan ze niet helpen, het is vreselijk om te zien, ik schaamde me toen ik besefte dat als ik ze al zag snel een straat in sloeg of aan de andere kant van de straat ging lopen of een winkel in ging. Je probeerd ze te ontwijken maar het lukt toch niet, ze roepen ze, ze raken je aan ze trekken aan je arm ze laten zien hoe het stompje van hun arm eruit ziet. Ook al zijn ze weg ook al zijn ze niet meer te zien ze zitten nog steeds in je hoofd. Het enige wat ik deed was af en toe een snoepje geven aan een kind, die werden dan zorgvuldig bewaard of heel snel in hun mond gestoken. ik kon er op een gegeven mment echt neit meer tegen om te zien, wat ben ik toch vreselijk rijk. Je schaamt je. Bea ging een dag eerder naar Bangkok, zij was natuurlijk een dag eerder begonnen met de tempels. We zijn naar een concert gegaan in een kinder ziekenhuis wat opgezet was door een Zwitser. Hij speelt ook Chello dus het was een combi van concert en informatie. Die informatie kwam ook weer zo hard binnen. Het einde van de avond, zaten we allebij te huilen, jeetje dit land is nog zover heen. De gezondheidszorg was heel goed voor de oorlog met 900 goude dokters, na de oorlog waren er maar 50 over, ze waren te hoog opgeleid en dat wilde Pol Pot niet. Mensen kregen tuberculose die neit goed behandeld werd en daarom zijn er zoveel mensen blind. Vandaar dat je op elke hoek van de straat een blindmasage kan laten doen. De Zwitserse overheid vond het neit nodig om die ziekenhuizen voor kinderen te bouwen, en op goede apparatuur was al helemaal geen geld over. Ze besteden wel geld aan Afrika, maar in feite is Cambodja verder heen. En het lijkt of niemand dat wil zien. Er is een medicijn tegen bepaalde ziektes die in westerse landen niet meer gegeven mag worden omdat dat de dingen uiteindelijk alleen maar erger kan maken te veel bijwerkingen. Maar omdat het zo goedkoop is maken ze dit medicijn in Frankrijk om te verkopen aan arme landen als Afrika en Cambodja. Dus Frankrkijk verkoopt gewoon moord, ik kan er met mn pet niet bij. Cambodja is ook zo corrupt als wat natuurlijk. Gelukkig niet in de 4 ziekenhuizen die Beatchello heeft opgezet maar daar buiten is het vreselijk. Ik heb met mijn mond open gezeten van verbazing, ik widle nog wel wat dagen in Cambodja blijven maar nu was ik echt klaar, ik kon het niet meer zien, het achtervolgt je de hele tijd.
De volgende dag ging Bea met de bus naar Bangkok en ik had nog een dagje Angkor. Gelukkig voelde ik me weer iets beter. De avond ervoor had ik weer die vreselijke hoofdpijn en kwam ik weer niet vooruit.
Het was weer geweldig om door de tempels te lopen, maar nu was ik toch wel heel erg moe. Aangekomen in het hotel ben ik op bed geploft ik kon helemaal niets meer en toen kreeg ik het heet heeeeeeeel erg heet. Helaas Bea was al weg dus ik moest het zelf doen. Na een uur tegen mezelf te heben gepraat heb ik mezelf al jankend naar de receptie kunnen slepen, om een vliegticket te boeken naar Bangkok, ik kan hier echt niet langer blijven, en ja de ziekenhuizen/dokters zijn hier niet echt goed om heen te gaan. Helaas moest ik voor het vliegticket naar een ander kantoor dus hup in een tuk tuk die echt neit fijn is als je zulke koppijn hebt en zo'n zeer lijf. Daar aangekomen heb ik half op het bureau liggen slapen. De eigenaar van het hotel was mee en hij maakte zich zo'n zorgen dat ik toch maar naar een ziekhuis ben gegaan. Het was een dependance van een ziekenhuis in Bangkok, en daar zijn de ziekehuizen erg goed, dus oke. Ik had 39,3 graden koorts!!! Schrok er zelf van. Omdat ik de dag erna al weg ging kon ze me nergens op testen dus kreeg ik wat pijnstillers en ja, ik werd aan een infuus voor 2 uur gelegt met glucose en vitamines. Ongelofelijk zeg lig ik in Cambodja aan een infuus. Na 2 uur voelde ik me wel een stuk beter gelukkig.
Bea haalde me de volgende dag gelukkig op en zijn we direct naar een ziekhuis in Bangkok gegaan. Wat een avontuur was dat. Ik ga voortaan in Bangkok naar het ziekehuis (hoop niet dat het nodig is) Reinier de Graaf ziekenhuis is een bouwval als je dit ziet. Drie mega gebouwen ik werd van hot naar her gereden maar het was super geregeld, er reden golfkarretjes rond om patienten op te pikken, je briefje werd aan de chaufeur meegegeven, die werd voor het nieuwe gebouw weer aan een mannentje gegeven en die liep met je mee naar de plaats van bestemming. En Bea de achteraan met mijn mega tas in een rolstoel. Ik ben op alles getest, bloed geprikt in een potje geplast en er zijn zelfs foto's van mijn schedel gemaakt. Toen ik 10 minuten later weer bij de dokter kwam had hij de foto's al op zijn computer staan. Wat een systemen daar. Raar om je eigen kop van binnen te zien, tja zo zien we er dus allemaal uit. Maar goed jullie zijn vast nieuwschierig geworden wat ze dan heeft uiteindelijk. Nou een bacteriele infectie achter mijn linker jukbeen. Als ik er nu niets aan deed zou het steeds maar terug blijven komen, dus nu zit ik aan de antibiotica, pijnstillers en een pilletje tegen een drupneus. En het werkt ik voel me al een stuk beter. De tweede dag was nog drama, een hele dag in bed niet bewegen want anders doet het pijn. Maar nu is alles weer een beetje normaal, eindelijk. Natuurlijk moe, maar ik kan mijn rust hier nemen.

Marthe was ook al in Bangkok dus ik heb ik na mijn ziekenhuis verhaal al gezien, erg leuk om je naam te horen roepen in een stad zo ver weg. Ze is nog met haar Vriendin Genelva, en ik nog met Bea dus met zijn vieren uit eten was erg gezellig. Vanavond vliegt Genelva naar huis en Bea gaat naar een vriendin die hier woont, dus blijven Marthe en ik over. Het komt allemaal perfect uit zo. Ik ga met Marthe morgen naar Ko Chang, lekker 5 dagen nixen op een eiland, heerlijk. En bijkletsen, het is zo leuk haar te zien en eindelijk kan ik gewoon de hele dag eens Nederlands praten, wat is dat toch af en toe heerlijk.
Ik moet wel weer terug naar Bangkok om naar het ziekenhuis te gaan om te checken of alles weg is. En daarna staat alles open.

Nou mensen dat was het weer, veel gebeurd, en nu ga ik lekker rustig aan doen, ik ben in 2 maanden van Beijing naar Bangkok gereisd het is tijd voor wat rust. Ik ben precies op de helft van mijn reis dus laat ik de 2e helft wat relaxter maken.

Ik hoop da het goed gaat met iedereen daar in het koude landje, hoorde dat de kachel al weer aan gaat. Nou hier is er heel veel regen, maar een ventilator is niet vervelend te hebben.

Kus en tot horens maar weer

Marijn