En als rode lijn "The Bag Story"

Xin Chao,

Ja Het ni hao tijdperk is nu echt voor bij, het wordt nu Xin Chao, en dank je wel is, cam on. Wat klinkt als het Engels, Come On, dus het is erg leuk om te zeggen, maar wel een beetje gek.

Vorige week kwamen Jay en Andy naar Sapa, ik had hun ontmoet in Kunming. Zij hadden weer twee andere mensen ontmoet in de bus naar Vietnam, Nick uit California (nee niet uit Amerika maar uit California) en Bea uit Zwitserland. Dus ik had er in eens 4 vrienden bij wat natuurlijk altijd leuk is. 4 mensen die het heel erg leuk vinden om de bergen in te gaan dus ik heb me weer over laten halen. Oke, laten we naar het hoogste punt in Vietnam gaan 3143m, de berg Fansipan. Ik heb een track overleeft in New Zeeland van 72 km (moet niet vragen hoe het was een hel), dus ik dacht als dit maar 40 is moet dat allemaal geen probleem zijn.
Om te vieren dat we de track gaan doen zijn we 's avonds lekker uit eten gegaan, en daar werden we bediend door een dronken Vietnamees. Nou ja bediend, hij kwam alleen Nick zijn soep brengen en is er toen bij gaan zitten. Verder was hij te lui om bier voor ons te halen, wist hij niet waar de toilet was op zijn eigen werk en heeft ons meer dan 20 keer verteld dat we onze regenjas niet moesten vergeten op de berg. En op alles zei hij 'O my God' wat meer klonk als 'O mei Kat', we hebben er een drink spelletje van gemaakt, elke keer als hij dat zei, mochten we een slok nemen.

Nou al mijn moed bijelkaar geraapt, ik kon er niet meer onderuit komen, en moest toch echt mee de berg op. Vroeg me alweer af waarom in godsnaam. Had mijn goede schoenen thuis gelaten want dacht niet zulke dingen weer te gaan doen. Dus het moest allemaal gebeuren op mijn mooi gekleurde Asics Tiger. En je raad het al, dat duurde niet lang voor ik voor het eerst uit gleed en diep tot mijn enkel in een flinke modder poel eindigde, en mijn schoenen niets meer van kleur hadden. Toen begon het ook nog eens te regenen, dus toen wilde ik na een uur al naar huis.
De varkensdarm had ook nog steeds geen goed gedaan in mijn buik, dus zo stijl omhoog vond hij ook niet fijn. Al met al, ging het dan toch wel vlug en kwamen we na 3,5 uur compleet onder de modder (de rest niet hoor alleen ik) op het kamp aan. Er stond 1 grote tent wat de keuken was en een grote hut waar wij in konden slapen. Verder was er een hok met een varken en de wc was een houten plank waar je op moest staan, een stok beet houdend en dan naar achter leunen om zo in een ravijn te poepen en te plassen, heerlijk.
Maakte me nu al flinke zorgen over de volgende dag. Ik dacht namelijk, nou die 40 kilometer dan zal het wel niet zoveel uur per dag zijn, maar de 2e dag zou 7 uur zijn. Het eten was geweldig lekker, erg jammer dat mijn maag nog steeds niet echt wilde want het zag er allemaal zo geweldig uit. 's Avonds een kampvuur erg gezellig en om 9 uur al in bed. Nou wat je een bed noemt. In een slaapzak op een stel bamboe stokken waar maar een heel klein matje op lag. Dicht met zijn 5en tegen elkaar aan want het was er niet warm.
De volgende ochtend heb ik maar besloten niet mee te gaan naar de top, ik had al flinke spierpijn in mijn bovenbenen, en de avond ervoor hadden twee Oosterijkers me al bang gemaakt dat het erg glad was en zij het al zwaar vonden terwijl ze in hun eigen land elke week wel een tracking doen. Natuurlijk werd ik uitgemaakt voor watje, maar goed, ga geen dingen doen die ik eigenlijk niet wil en heb geen zin in blessures. Dus ik begon mijn dag heerlijk rustig met een ontbijtje wat kletsen, en een steek in mijn hand door een mega wesp, AHHHH. Tering dat deed echt pijn, een grote gele soort van wesp, mijn hand werd direct helemaal rood en dik en het stak ontzettend. Het werd uitgeknepen door een gids wat ook zeker geen pretje was en toen een verse citroen er tegen aan, Ah, prik prik prik. De hele dag heb ik met mijn hand omhoog gelopen maar het bleef zeer doen.
Voor de rest was mijn dag een beetje saai maar heb me toch vermaakt. Ik heb een uur lang tai chi en qi gong gedaan, dat was erg lang geleden, maar wat voelde het weer heerlijk. En voor de rest heb ik me vermaakt met een praatje met het varken, en met kijken naar de vietnamezen die allemaal spelletjes verzonnen om de dag door te komen.
Ongelofelijk hoe sterk zij zijn. We hadden de eerste dag 3 man mee die op hun slippers de berg op liepen met manden vol eten en dekens op hun rug. En dan gaan ze ook nog een potje voetballen als ze er eindelijk zijn. Voetballen doen ze hier met een soort shuttle van badminton, ze hebben er de grootste lol mee, erg leuk om naar te kijken.
's Middags kwamen er 2 Engelse jongens die hun track net begonnen waren dus had ik weer wat mensen om mee te praten. Verder ben ik maar naar een beekje gelopen om me te wassen want was was ik smerig zeg. Toen de rest terug kwam moesten ze toegeven dat ik waarschijnlijk wel de juiste keuze heb gemaakt om niet mee te gaan. Het was zo glad, regen en uiteindelijk op de top was het alleen maar grijs en grouw en had je totaal geen uitzicht. Ik wist al dat ik een goede keuze had gemaakt, maar ben blij dat anderen het ook in zien.
Ik was er ook gekomen dus moest nou weer terug, helaas was het niet zo goed weer. Dus het was een tocht van vallen en opstaan, en dan die rot regen, ik had een poncho gekocht van 1 dolar en die bleef achter elke tak hangen, heel irritant. En ik dacht dat het 2 a 3 uur zou zijn maar het werden er 4,5. Bij elke stap moet je nadenken, hoe je je voet gaat zetten het is nooit hetzelfde, en als je dnekt o hier is het fijn om te lopen veranderd het zo weer. Maar op het laatst was het erg mooi weer en de natuur enzovoort was zo ontzettend mooi, je komt lokale mensen tegen en ze zijn allemaal zo mooi en bijzonder, ik had het voor geen goud willen missen. Ondanks dat ik geen tenen meer had, mijn mooie Tigers grijs en grouw waren geworden, mijn bovenbenen niet te harden waren (of wel juist ze waren knoert hard) ik smerig was, zo vaak uitgegleden dat mijn kont oranje was van de modder. En dat mijn hand van de wesp steek leek op een opgeblazen rubber handschoen, en het deed ontzettend veel pijn, alsof mijn hele hart in mijn hand wilde kloppen en er iemand op had gestaan met zijn grote lompe bergschoen.

Terug in het hostel begon er een verhaal, dat als het goed is nu een week later eindelijk is afgelopen. Bea's grote rugzak was verdwenen. Nergens te vinden. Je vertrouwd het hostel dat ze goed op je spullen passen en ze waren zo aardig geweest maar nu ze wisten het echt niet. Ik zal me er niet te veel over uitlaten want het is een heel verhaal. Maar in het kort het hostel wilde Bea geld geven, maar omdat ze er zoveel moeite voor moesten doen om geld bijelkaar te krijgen had Bea zoiets van, jullie zijn zo aardig en dit is te veel voor jullie dus laat maar. Erg aardig van haar natuurlijk, veel te lief, want de dag erna kreeg ze wel de rekening van het slapen, koffie en thee. Na een hele discussie hoefde ze gelukkig niet te betalen, maar wat balen dat je je tas niet meer hebt.

De trein naar Hanoi was een luxe met vergelijking van China, niet normaal. Schoon een eigen coupe voor 4 personen, ruimte voor je tas en een redelijke wc. Het was erg gezellig met een fles Wodka erbij dat volgens mij naar een luchtbed smaakte maar de rest lachte me uit. Heel vroeg in de morgen kwamen we aan en krijg je voor het eerst een indruk van een stad in een ander land dan China. Het was iets van 6 uur maar het was al ontzettend druk op straat. Dit is een brommer/motor land, niet normaal. Wat je normaal als taxi auto hebt heb je nu als brommer en de straten zijn er vol mee. Het is weer een nieuwe uitdaging om een straat over te steken. Ze rijden als gekken, en het zijn er gewoon zo veel en ze moeten allemaal toeteren, snap ook niet waarom. Ik wordt gek van het lawaai, ik loop vaak met half dichtgeknepen ogen omdat alles zo hard binnenkomt, het duurt 5 minuten voor je een straat over kan steken, je loopt op straat want de stoepen zijn vol met mensen die er gewoon op krukjes zitten te eten, drinken en spullen verkopen, jeetje wat een chaos. Ik dacht na China dat het allemaal wel mee zou vallen maar misschien is dit nog wel meer chaos als daar.

Het hostel had alleen kamers voor 2 personen, en in de dependance hadden ze een kamertje voor mij alleen. Het is het kleinste kamertje wat ik ooit had gezien op de bovenste verdieping. Er stond alleen een bed (nou ja een stretcher met matras) in, verder kon er weinig bij. Maar ik hoefde maar 2 dolar te betalen en het was maar voor 1 nachtje dus oke. We zijn Hanoi een beetje rond gegaan. Naar een tempel geweest maar dat was precies een tempel zoals in China dus daar werd ik neit meer zo warm van. En we zijn naar een gevangenis gegaan. Dat was wat minder leuk om te zien, een vreselijke gevangenis, mensen konden alleen op houten plataus zitten met 1 been in een beugel. Ze hadden ook nog zo'n ding dat je altijd ziet in oorlogsfilms ziet, dat de koppen eraf gehakt worden. En daarnaast hing een mooie foto met drie vers afgehakte hoofden. En dit alles was nog niet eens zo heel erg lang geleden. Ze hebben de gevangenis ook nog gebruikt in de oorlog van Vietnam om Amerikanen in vast te houden.

In het hostel kunnen we gratis onze mail checken, dus dat is altijd handig. Ik hoorde een klein gilletje van Bea's kant, ze had een mail van een man die haar tas heeft. Hij heeft hem gevonden in een bus van Sapa naar Hanoi. Dus zou ze toch nog haar tas terug kunnen krijgen. Maar de fijne man wil er 400 dolar voor hebben. Natuurlijk gaan we daar niet mee akkoord want ze zou wel gek zijn. Dus na wat over en weer gemaild zei ze 50 dolar en anders steek die rugzak maar in je reed. Omdat de kans er nog was dat ze de rugzak terug zou kunnen krijgen zijn we een dag langer in Hanoi gebleven. En er is hier niet zoveel te doen, dus dat was een beetje jammer. Ook worden wij beide helemaal gek van het lawaai, dus hebben we ons verwend met een massage. En weer was hij veel te hard, ze heeft zolang op mijn slapen gevreven dat ik nu gewoon een wond op mijn hoofd heb, waar ik natuurlijk helemaal niet blij mee ben. En de dag erna spierpijn tussen mijn schouderbladen. Ik ga toch een beetje twijfelen aan de methodes hier.
Bea heeft de tas opgegeven, hij ging er niet mee accoord en konden wij ons klaar maken voor 3 dagen op een boot in Halong Bay. Nick had ons intussen verlaten om vrijwilligers werk te gaan doen in Hanoi, wat een goede man. Dus waren we nog met 4. 's Avonds zouden we 'uit' gaan, onder uitgaan versta ik naar een bar of disco, maar hier hebben ze hele andere ideen daarover, niet alleen hier 2 engelsen genaamd Jay en Andy ook. Het cafe, was op de straat, je pakt een krukje en zet hem op de stoep en als die al vol is op de straat en gaat zitten, je besteld een biertje wat 2000 dong kost en dat is 10 eurocent, en smaakt naar bananen, en is ook niet echt koud. Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat dit soort 'cafe's' niet echt de netste mensen aantrekken, dus ik had een uitzicht van te dikke met te korte truitjes en broekjes oude Vietnamese vrouwen die hangen op hopeloze oude vieze westerse mannen. Gelukkig nadat ik eindelijk dat ene biertje weg had gekregen wilde Bea er ook graag vandoor.

We zaten met 16 man op een mooie grote houten boot. Op het dak ligstoelen, ideaal want het was heerlijk weer. Zonnetje lekker warm, een uitzicht ongelofelijk, of er grote rotsen uit het water kwamen, en het water was niet echt helder maar wel een mooie groen blauwe kleur. We zijn in een grot gaan kijken, wat erg mooi was. Maar omdat het een trip was en we een Guide hadden moet je daar naar luisteren en ergens blijven zolang hij wilt en niet jij. Dat is altijd wel jammer aan zulke tours. Ik bepaal altijd liever zelf waar ik heen ga en hoe lang ik blijf en wat ik wil eten. Dat was het enige min puntje hoor want het was geweldig, het was precies waar ik van droomde toen ik nog in Kunming was. Na de grot was het tijd voor wat zwemmen. Een ini mini strandje langs zo'n grote rots in het water. De temperatuur was echt heerlijk en er vlogen steeds grote adelaars over op zoek naar een goede vis. Wat is het toch mooi om naar die beesten te kijken, ze zweven zo mooi en mislijden de vissen door met hun vleugels het water te raken om er daarna 1 te grijpen. 's Avonds waren we zo moe dat we om 10 uur al in bed lagen. We werden 's nachts gewekt door een beest, we weten nog steeds niet wat het was, maar ik denk aan een vleermuis, geen idee of er zee vleermuizen bestaan, die misschien in de grotten leven, maar zou echt niet weten wat het anders was. Ja ik dacht eerst dat Bea me een mep gaf, maar die zat ook al rechtop in bed wat is dat. Ze was er zeker van dat het een vis was, jaja die 2 meter van uit het water op een boot door een raam op ons bed springt!!! Ze moest er later ook erg hard om lachen want het was onmogelijk. Maar ja een beetje slaapdronken waren we allebij want we hebben heel de vloer afgezocht naar een beest en niet aan gedacht dat er ook beesten met vleugels bestaan.

Als je dacht dat de eerste dag fantastisch was dan was de tweede dag nog veel en veel beter. We hebben gekajakt. In New Zeeland was dat best lastig omdat je moest sturen met je voeten maar deze kajaks waren gewoon simpele plastic bootjes. Eerst weer even zwemmen in dat heerlijke water en toen lekker in bikini op de kajak. Het was er zo stil en je glijd over het water langs die grote rotsen en af en toe kom je langs een visserdorp wat op het water is gebouwd. We moesten onder een klein tunneltje door, dus dat was liggen op de kajak, daar achter was een meer, zoveel rotsen dat dat de enige ingang was. Het was daar nog stiller en nog mooier. Als je het warm heb laat je je gewoon van de kajak vallen, plons, AH! We zijn ook nog naar een prive strandje gegaan, echt het perfecte leven. Andy en ik waren al aan het fantaseren over een houte hutje op het strand, kajakje om wat eten en drinken te halen........ noem maar op, te mooi om waar te zijn.

's Avonds sliepen we helaas niet weer op de boot maar in een hotel op het eiland Cat Ba. We hebben daar ook nog een kleine tracking gedaan, door de bergen (nee nu niet zo hoog en stijl ik heb het op mijn slippers gedaan). Erg mooie dingen weer gezien, hoe de mensen wonen, rijstvelden, spinnen en buffaloos.

De laatste dag was alleen even snel zwemmen terug varen en dan terug met de bus naar Hanoi. Het had van mij nog wel iets langer mogen duren. 1 seconde op het vaste land en ik hoorde alweer getoeter, onvoorstelbaar. We hadden het niet gedacht maar Bea had weer mail van onze Bad Bag guy, voor 200 dolar wilde hij nu wel met haar in zee gaan. Nou dacht Bea ik dacht het niet, laten we 100 zeggen, want zoiets zou het haar ook gaan kosten voor een nieuw ticket, telefoon kosten, creditcard en dat soort gein. Jeetje dus het verhaal gaat nog steeds door. We hadden het er intussen natuurlijk al flink mee gehad. Elke keer dacht ze dat ze hem niet terug kon krijgen en dan was er alweer hoop. Omdat we het zo gehad hadden hebben we ons gister laten verwennen met cocktails in een goed Jazz Cafe. Het was er erg leuk, een live band en wie zingen wilde mocht zijn gang gaan. Dus van een Vietnamese zanger naar een Amerikaanse zangeres, wie maar wilde.
En dan vanmorgen een email, oke 100 dolar voor de tas. Ik heb een Vietnamees mobiel nummer dus daar kon hij op bellen, vol zenuwen ging natuurlijk de telefoon en oke we zouden hem ontmoeten bij een bank. Jeetje wat een film, zulke dingen zie je alleen in film, oke dan is het een gekidnapt kind en nu een tas, maar goed toch erg spannend. Jay en Andy zijn natuurlijk ook mee gegaan maar bleven op de achtergrond. Wat een eikel was dat, Vietnamezen zijn tot nu toe zo leuk en aardig dus had zoiets nooit verwacht, zo slecht kunnen mensen dus overal ter wereld zijn. Hij was er zeker van dat hij 200 dolar had gezegt dus ging er niet mee akkoord en bijna zagen we de tas weer aan ons voorbij gaan. Uiteindelijk heeft ze 150 betaald en is nu eindelijk het verhaal voorbij, van een week tas kwijt tas gevonden, emails en onzekerheid. Ik kan het nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurd is. Het waren waarschijnlijk mensen die dit wel vaker hebben gedaan, ongelofelijk. We hebben hem flink uitgescholden toen hij op zijn scooter er weer vandoor ging, wat een helden zijn we ook. Maar hij had zo'n kut grijs op zijn smoel (sorry voor het taalgebruik) hij verdiende het om nog iets van een natrap te krijgen. Maar nu eindelijk, gelukkig heeft ze de tas terug en scheelt dit een hoop in tijd en rompslomp dus kunnen we vanavond te bus naar Hue pakken, om hopelijk van dit lawaai af te zijn.

Helaas moeten we dan wel afscheid nemen van Jay en Andy, die vinden de stad zo aantrekkelijk dat ze er nog even willen blijven (de aantrekkingskracht ligt hem aan het goedkope bier en 'uitgaan' op straat). Wat dat betreft zijn we heel verschillend, maar toch is het jammer, want het was altijd erg lachen. De engelse humor. Andy lachte mij steeds uit om mijn engels, want soms weet ik de woorden gewoon niet en maak ik gewoon een vertaling, wat dus helemaal niet klopt of ik zeg gewoon wat ik denk en dan slaat het woord nergens op, meervoud gaat ook niet altijd zo goed, ik noemde gister mijn broeken bijvoorbeeld pantses, daar heeft hij nu nog steeds de grootste lol om. Tja, soms lul ik maar gewoon, en kan me niet schelen wat ze denken, ze begrijpen me toch wel. En ik confronteer ze ook nog wel eens met het feit dat het enige Nederlandse woord wat zij kennen 'Zoet' is. Ik heb ze dat geleerd omdat ze steeds 'sweet' zeggen, alles wat leuk en aardig is is 'sweet'. Ze hebben mij er ook mee aangestoken.

Nou sweet, weer genoeg meegemaakt

Dikke knuffels
Liefs Marijn