Eerste bericht van Marijn!

Apakhbar,

Laat ik jullie eens een update geven van mijn belevenissen. Maar ik zal eerst beginnen met de link naar de fotos: http://omarijno.spaces.live.com voor de mensen die niet tot het einde doorlezen en die de vorige keer mijn foto's niet hebben kunnen vinden, hier staan nog steeds de India foto's op, dus veel plezier.


's Morgens vroeg kwam ik aan dus had ik alle tijd om uit te zoeken hoe ik in de stad moest komen. Dat bleek simpel, eerst een trein en toen een taxi gepakt. Achap had mij een leuke straat doorgegeven in China town, Jalan Petaling, dus daar maar een hotel zoeken. Dat leek alleen wat minder simpel. Helemaal bezweet, dorst honger door een straat die half verlaten leek, moest dit het nu zijn? ('s middags was stond het ineens vol met kraampjes, en aan het eind van de middag was de straat ook helemaal vol gezet met kraampjes je had nog maar een halve meter om te lopen, bizar om een straat zo te zien veranderen en dat elke dag). Ik zag alleen maar Chinezen mij vaag aankijken wat moet jij hier nou, wij zitten hier lekker te eten laat ons met rust. Uiteindelijk een hotel gevonden met personeel boven de 60 tot ongeveer 98 jaar. Heerlijk oude en verrimpelde Chinezen ze worden steeds mooier.

Even proberen een slaapje te doen maar ja toen ontdekte ik pas dat ik aan een drukke straat zat en dit dus erg moeilijk was. Maar plotseling stond er Roomservice voor mijn deur, en ja hoor, daar stond Renee. Wat onwijs leuk dat je ineens een vriend van je in Maleisie in Kuala Lumpur in je hotel ziet staan.

De volgende morgen gingen we vol goede moed opweg naar het park om Tai Chi te zien, maar het werd later en later, de taxi werkte ook niet erg mee, dus wat bleek, geen Tai Chi en voor een dicht park (bird park, vlinder park, orchideen park). Dan maar ontbijten, we hadden maar 1 optie, local! Giechelend begon een klein vrouwtje met tanden richting mij, uit te leggen wat alles was. Als het niet spicy was, mocht ik het wel even proberen en ja hoor dan was het natuurlijk hartstikke spicy. Dus wij probeerde de ananas, en natuurlijk was die zelfs spicy. Maar goed wel allemaal heel lekker en ondertussen was het birdpark ook open gegaan. De vogels waren leuk maar we zijn meer vermaakt door een ontzettend schattig Chinees gezin met een te cute dochter.

Verder hebben we ons prima vermaakt in het park bij de Petronas Towers. We hebben onszelf verwend met toastjes zalm en boursin! En 's avond nog meer met een vriend van Renee, Harold in een Thais restaurant met gamba's van de BBQ.
Dan ben je met 2 mannen waarvan vooral 1 die gekke torens helemaal te gek vind dus s'morgens vroeg in de rij om een vrijkaartje te krijgen om op de brug te lopen halverwege de torens. Zij vonden het zelfs tegen vallen dus je raad al wat ik ervan vond.

Dan maar in de middag een Marijn ding, een massage. Ik had beter op moeten letten want dit was een Chinese massage. En dat betekend, AU! Alles prima tot mijn kont aan de beurt was. Je moet daar gewoon geen ellebogen en duimen in prikken want ja dan gaat ie in de aanval, maar ja hoe strakker de spier, de duimen denken: "zo die mogen eens flink los gemaakt worden". Voordeel ik kreeg af en toe een herkansing en dan sloeg hij er keihard op dan ging het wel weer oke. We liepen als 2 oude mensen uit die zaak maar na een dag voelt mn lichaam soepeler dan ooit, ik wist wel dat t goed voor me was.

Helaas moest ik de dag erna alweer afscheid nemen van Renee. Hij terug naar Bangkok en ik naar Melaka op naar een nieuw avontuur. De VOC zat hier rond 1600 dus dat is lache, je hebt hier zelfs een Stadthuys en een mini molen. Compleet bezweet aangekomen in mn guesthouse want ja het is hier 38 graden, t lijkt wel of ik nog nooit zo'n hitte heb gevoeld, maar dat is natuurlijk wel zo maar je went er nooit aan. Gelukkig nu geen drukke straat voor mijn deur, nee hier is alles lekker stil en rustig.

Toen ik s'avonds een eindje ging verkennen en ik een foto wilde maken sprong er ineens een souvenirs verkoper voor mn camera die dus blijkbaar op deze manier aandacht wilde trekken en dat lukte. Hij heet Malik en ik heb hem wat Nederlandse woordjes bijgeleerd en hij vond mij leuk omdat ik een baby face heb. Toch wel fijn om te weten dat ik dat nog heb nu ik dit jaar 30 wordt (en op het moment van schrijven zit ik maar met 1 oog te kijken omdat de ander is dichtgeprikt door een mug, very sexy). Ook ging ik weg met een sleutelhanger, ipv van die te kopen wat je normaal gesproken doet heb ik hem gekregen. Maleisische mensen zijn hartstikke aardig, ze willen je altijd helpen. Ze verkopen je een hotel, je zegt, nee ik weet al waar ik heen ga, ze vragen, ow hoe wil je gaan, met de bus, en dan wijzen ze je de weg en die klopt nog ook! In India was je dan al in de volgende hindernis gelopen. In de bus verwelkomen de locals je ook nog vertellen je waar uit te stappen en ook nog hoe je dan moet lopen, wat wil je nog meer.

Na een vreselijke hete nacht vol dromen over 16e eeuwse demonen die in mijn lichaam wilde treden heb ik mezelf na een heerlijk koude douche naar het cafe gesleept met een hand vol garen waar ik een armbandje ben gaan knopen. Al snel zat ik Edwin (of wel Tok de Chinees) te leren hoe je dat moest maken. Hij was helemaal in zijn sas al giechelend is hij uren bezig geweest, tot ik besloot eens rond te gaan kijken. Je loopt hier van Chinese tempel naar Hindu tempel naar Moskee (uit protest niet naar binnen gegaan wegens gejammer door een krakende microfoon, waarom in Allahs naam doen ze dat?). Mijn oog viel op een grappige winkel vol t-shirts. Een jonge architect had besloten prints voor t-shirts te gaan ontwerpen, met als doel het behouden van de Melaka cultuur. Ik heb een te cool t-shirt van mijn Chinese horoscoop gekocht, Geit! Klinkt niet zo romantisch maar het t-shirt zegt dat ik: elegant, creatief, loveble, well-mannerd, artistic and delicate ben.

Terug in het cafe was Tok nog steeds bezig met zijn armband, hij was bijna klaar met werken dus ik mocht wel even met hem mee eten. Dus zo belande ik in een auto met 6 mensen, Margot, haar zoon, een Chinese, Johan (een Deen), Tok en ik. Het schattige Melaka wat ik tot nu toe had gezien verandere ineens in een gewone drukke stad waar zelfs de locals niet weten waar ze moeten zijn. Maar uiteindelijk belande we op een eet plein vol stalletjes waar je alles kan krijgen wat je wilt. Ik nam sushi, vooral omdat de verkoper er zo imposant uit zag met een lapje voor zijn oog en echt een mega scar over zijn wang. Hij was vast door een Japanse samurai met een heel groot zwaard aangevallen, deze man heeft zich er gelukkig uit kunnen redden en is maar uit die zwaarden wereld gestapt om zijn droom als sushi man waar te maken. En het was lekker, ik nam alleen 1x een beetje te veel wasabi. Er gebeuren dan hele rare dingen met je, het is niet dat er net al bij chilli vuur uit je mond komt als je die open doet maar er gebeurd iets heel apparts in je hoofd je moet slikken en je krijgt tranen in je ogen en dan ineens komt er stoom uit je oren. Maar daarna is het dan ook weer oke.

De ochtend erna, 7 uur op want dan eten de Chinezen Dumlings. Kleine lekkere hapjes en zo vroeg in de morgen zijn ze er nog in alle soorten en maten. En als je dan een Chinees bij je hebt (Tok) krijg je helemaal het beste. Johan was er ook bij maar die praatte zo veel dat ik die na het ontbijt heb afgeschud zodat ik er in mijn eentje op uit kon. Hup naar het museum eens kijken wat die Nederlanders hier hebben uitgesprookt. Toch grappig om te zien al die Nederlandse dingen, zelfs graven met leesbare teksten erop. Natuurlijk kwam ik Johan weer tegen maar t is hier zo heet dat ook die weinig uit zijn mond meer kon krijgen en ik het dus wel gezellig vond.

Het regent hier af en toe echt enorm niet normaal. Geen wind dus de regen echt met bakken recht naar beneden dit gaat meestal samen met een hoop onweer. Vanacht echt zo hard dat ik recht op in mn bed zat. Zit ik hier in mijn houten huis met niet eens een raam alleen wat tralies en een luikje, die openstond voor de hitte. Gelukkig ging het weer weg. Ik hoorde dat het bij jullie ook lekker noodweer is geweest.

Vandaag is het sticky rice festival van de Chinezen. Ooit was er eens een keizer die niet meer zo populair meer was, hij was er zo verdrietig over dat hij zichzelf in de rivier heeft gegooid. Tijden lang hebben de chinezen kleine pakketjes rijst in de rivier gegooid als symbool van zijn lichaam die opgegeten werd door de vissen. Nu gooien ze het niet meer in de rivier maar wordt het opgegeten omdat het zonde is van al het eten. Daarom gooien ze nu pakketjes met zand in het water. Tok is bij zijn moeder geweest en kwam terug met een zak kleine pakketjes bananenbladeren met daarin plakrijst, in de plakrijst zaten vlees en noten. Zoals beloofd kreeg ik ook een pakketje, het was erg lekker.


Tot de volgende keer,

Kus Marijn


ps - Zonder Rens konden jullie dit nu niet lezen, ik had m in mn mail getypt maar kan niet knippen en plakken hier
ps - Rens Thanxxxxxx